Discipline en geduld in beleggen en investeren

Ted Williams’ zevenenzeventig cellige slagzone.

“Er is karakter voor nodig om daar te zitten met al dat geld en niets te doen. Ik ben niet gekomen waar ik nu ben door middelmatige kansen na te jagen.” – Charlie Munger

Ik heb altijd geloofd dat je met discipline moet handelen als je investeert in beleggingen die je echt leuk vindt. Om deze filosofie uit te leggen, gebruiken Buffett en Munger graag een honkbal-analogie die ik bijzonder verhelderend vind, hoewel ik zelf helemaal geen honkbalexpert ben.

Ted Williams is de enige honkbalspeler die in de afgelopen zeven decennia een slagrecord van 0,400 in één seizoen had. In The Science of Hitting legde hij zijn techniek uit. Hij verdeelde de slagzone in zevenenzeventig cellen, die elk de grootte van een honkbal vertegenwoordigen. Hij zou alleen slaan op ballen in zijn 'beste' cellen, zelfs met het risico op strike-outs.

Als belegger worden er voortdurend kansen naar je toegegooid in de vorm van de actuele prijzen van aandelen. Voor het grootste deel hoef je niets anders te doen dan je te amuseren. Af en toe zul je een 'fat pitch' vinden die langzaam, recht en precies in het midden van je sweet spot is. Dan sla je zo hard mogelijk.

Op deze manier zal je, ongeacht je natuurlijke vaardigheid, jouw slaggemiddelde aanzienlijk verhogen.

Een veelvoorkomend probleem voor beleggers is dat ze de neiging hebben om te vaak te slaan. Dit geldt zowel voor particulieren als voor professionele beleggers. Het tegenovergestelde probleem is echter even schadelijk voor het resultaat op lange termijn: je ontdekt een 'fat-pitch', maar kunt niet met het volle gewicht van uw kapitaal slingeren.

--- orgineel ---

Ted Williams’ Seventy-Seven-Cell Strike Zone

It takes character to sit there with all that cash and do nothing. I didn’t get to where I am by going after mediocre opportunities. – Charlie Munger

In making investments, I have always believed that you must act with discipline whenever you see something you truly like. To explain this philosophy, Buffett and Munger like to use a baseball analogy that I find particularly illuminating, though I myself am not at all a baseball expert.

Ted Williams is the only baseball player who had a 0.400 single-season hitting record in the last seven decades. In The Science of Hitting he explained his technique. He divided the striking zone into seventy-seven cells, each representing the size of a baseball. He would insist on swinging only at balls in his ‘best’ cells, even at the risk of striking out, because reaching for the ‘worst’ spots would seriously reduce his chances of success.

As a security investor, you can watch all sorts of business propositions in the form of security prices thrown at you all the time. For the most part, you don’t have to do a thing other than be amused. Once in a while, you will find a ‘fat pitch’ that is slow, straight, and right in the middle of your sweet spot. Then you swing hard.

This way, no matter what natural ability you start with, you will substantially increase your hitting average.

One common problem for investors is that they tend to swing too often. This is true for both individuals and for professional investors operating under institutional imperatives, one version of which drove me out of the conventional long/short hedge fund operation. However, the opposite problem is equally harmful to long-term result: You discover a ‘fat-pitch’ but are unable to swing with the full weight of your capital.

Blijf denken,

De vrije stier